ZVORNIČKA TVRĐAVA
Zvornik se prvi put pominje 1410. godine, ali smatra se da je mnogo ranije nastao kao trgovački centar na raskrsnici puteva koji vode ka Srebrenici (Domavia), Sremskoj Mitrovici (Sirmium), Dubrovniku, te srednjovjekovnim župama Vrhbosna, Usora i Soli. Bio je u sastavu Rimske imperije, Bizantijskog i Osmanskog carstva, te Austro-Ugarske carevine.
U toku srednjeg vijeka često je mijenjao vlasnike. Bio je i pod vlašću srpskih kraljeva i pod vlašću bosanskih banova i kraljeva, a u jednom periodu je bio, vjerovatno, i u vlasništvu bosanske feudalne porodice Zlatonosovića.
Zvornička tvrđava obuhvata ukupno 39.000 kvadratnih metara. To su tri grada, srednjovjekovnog, osmanskog i austrougarskog doba, opasani jednim bedemom i imaju osam kula, osam bastiona, tri kazamata, jarkove sa pokretnim mostovima, barutane, magacine…
Padom srpske despotovine 1459. godine, pod osmansku vlast su potpali i njeni dijelovi na lijevoj obali Drine, tj. rudarsko Podrinje i dijelovi usorske oblasti, vjerovatno još početkom 1460. godine. Zvornički sandžak osnovan je oko 1480. godine.
U vojno – administrativnom pogledu Zvornički sandžak je od osnivanja pa do 1541. godine pripadao Rumelijskom pašaluku. Kada je osnovan Budimski pašaluk, Zvornički sandžak je ušao u njegov sastav. Kada je 1580. godine osnovan Bosanski pašaluk, Zvornički sandžak je pripao njemu.
Osmanska posada bila je raspoređena u zvorničkoj tvrđavi sve do 1878. godine, kada se austro-ugarska posada smjestila samo u Gornji grad i tu ostala do kraja prvog svjetskog rata 1918. godine. U tom periodu Donji grad je počeo da propada. U Gornjem gradu bila je i posada Jugoslovenske vojske sve do 1934. godine. Posljednji koji su koristili zvorničku tvrđavu bili su Nijemci za vrijeme Drugog svjetskog rata.
Stari grad Zvornik je proglašen za nacionalni spomenik Bosne i Hercegovine.
