VOZNA KARTA ŠTRPCI
Jedan od najmonstruoznijih zločina koje je počinila tadašnja država Srbija u saradnji sa svojim prekodrinskim satelitom Republikom Srpskom, uz saglasnost Crne Gore, nesumnjivo je otmica 19 civila – 18 Bošnjaka i jednog Hrvata u Štrpcima 27. februara 1993. koja – se, dobro isplanirana u vrhu policije Srbije i Vojske Jugoslavije, uz učešće vrha Željezničko- transportnog preduzeća Beograd, odigrala pred više od hiljadu putnika voza 671 na liniji Beograd – Bar.
Kazna za neoprostivu nesrpsku nacionalnu pripadnost i dokaz svemoći državnih plaćenika u neobuzdanom nasilju – nosila je fašistički rukopis, bezobzirno izdvajanje Bošnjaka i Hrvata, u miru i tišini, naočigled njihovih susjeda koji su slutili šta će uslijediti.
Prvi pisani trag o pripremanju otmice nastao je u Željezničko-transportnom preduzeću „Beograd” čiji je direktor bio čovjek iz najužeg vrha Socijalističke partije Srbije. Još jedan važan dokument ŽTP vodi do državnih struktura, strogo pov. br. 4-1-93 od 1. februara 1993. u kome se navodi da će „pripadnici Srpske vojske opštine Rudo izvršiti zaustavljanje voza i odvođenje putnika. Čitava akcija odvijala bi se na dijelu pruge Beograd – Bar koji prolazi kroz BiH”.
Sve je, dakle, bilo spremno za posljednji put na koji su u Beogradu krenuli oni koji su zatim postali nevine žrtve. Voz broj 671 stao je na stanici Štrpci u Bosni i Hercegovini da bi uniformisane i naoružane osobe, koje su dotle vrlo prijateljski ćaskale sa srbijanskim policajcima i oficirima VJ, izvele žrtve naočigled ostalih putnika.
“Okružili su nas specijalci, kojima smo oko akšama, pošto je bio ramazan, počeli nuditi pitaljke. Na to je jedan od specijalaca promrmljao kolegi: Mi došli da ih pobijemo, a oni nama daju lepinje”
Iz voza su izveli 20 osoba, uglavnom Bošnjaka iz Srbije i Crne Gore. Među njima je bilo i državljana BiH.
Odveli su ih u salu osnovne škole u mjestu Prelovo gdje su ih, s drugim optuženima, opljačkali i pretukli. Potom su ih, svezane, kamionom odvezli u jednu garažu u višegradskom selu Mušići pokraj Drine, gdje su ih likvidirali iz vatrenog oružja.
Žrtve zločina ubijene su i bačene u rijeku Drinu.
Najstarija žrtva zločina u Štrpcima imala je 59, a najmlađa 16 godina.
Žrtve iz Srbije i Crne Gore (građani tadašnje Savezne Republike Jugoslavije) – bile su iz Prijepolja, Bijelog Polja, Beograda i Podgorice.
Ubijeni su Esad Kapetanović, Ilijaz Ličin, Fehim Bakija, Šećo Softić, Rifat Husović, Halil Zupčević, Senad Đečević, Jusuf Rastoder, Ismet Babačić, Tomo Buzov, Adem Alomerović, Muhedin Hanić, Safet Preljević, Džafer Topuzović, Rasim Ćorić, Fikret Memović, Fevzija Zeković, Nijazim Kajević, Zvjezdan Zuličić i jedno nepoznato lice.
Do danas su pronađeni posmrtni ostaci samo četiri žrtve. Tijelo Halila Zupčevića pronađeno je krajem 2009. godine na obali jezera Perućac, a posmrtni ostaci Rasima Ćorića, Jusufa Rastodera i Ilijaza Ličine nađeni su u istom jezeru godinu dana kasnije. Za ostalim žrtvama se i dalje traga.
Ukupno 91 godina zatvora, svakome po 13 godina, izrečeno je sedmorici optuženih za masakr putnika iz voza u Štrpcima 1993. godine.
