BIJAFRA
Republika Bijafra je bila secesionistička država bogata naftom koja je postojala na teritoriji današnje jugoistočne Nigerije. Postojala je od 30. maja 1967. do 15. januara 1970. godine.
Nigerija je 1960. godine stekla nezavisnost od Velike Britanije. Šest godina kasnije muslimansko pleme Hausasa u sjevernoj Nigeriji počinje masakrirati pripadnike kršćanskog plemena Igbosa, što dovodi do egzodusa desetina hiljada Igbosa na jugoistok gdje su Igbosi bili etnička većina. Igbosi su sumnjali da će im nigerijski vojni režim omogućiti ekonomski razvoj pa čak i puko preživljavanje tako da je 30. maja 1967. potpukovnik Odumegwu Ojukwu sa svojim pristalicama uspostavio Republiku Biafru, koji se sastojala od nekoliko saveznih država Nigerije.
Bijafru su priznali Gabon, Haiti, Obala Slonovače, Tanzanija i Zambija, dok vlade Izraela, Francuske, Portugala Rodezije, Južnoafričke Republike i Vatikana nisu zvanično priznali Bijafru, ali su joj pružali podršku.
Ta podrška izvana je nigerijske vlasti natjerala da otpor Biafre pokušaju slomiti vojnom akcijom i ekonomskom blokadom, što je tokom sljedećih godina dovelo do masovne gladi. Diplomatski napori Nigerije nisu supjeli da ponovo ujedine zemlju, pa je rat između Nigerije i Biafre izbio 6. jula 1967. godine. Ojukwuove snage napravile su neke početne napretke, ali superiorna vojna snaga Nigerije postepeno je smanjila teritoriju Bijafrea. Država je izgubila svoja naftne polja – svoj glavni izvor prihoda za snabdjevanje stanovništva hranom.
U Bijafri je 1968. godine čitava generacija djece umirala od gladi. Strani dopisnici primjetili su prve znake gladi na proljeće, i do početka ljeta pojavili su se prvi izvještaji o hiljadama djece koja svakodnevno umiru, kao jezive, ispijene aveti. Tada je rođen humanitarni biznis kakvog danas poznajemo. Mladi su dobrovoljno odlazili da pomognu, ljekari i medicinske sestre nudili su svoje usluge pokušavajući da ublaže patnju ljudi u Bijafri. Došlo je dotle da je američki predsjednik Lindon Džonson rekao svom državnom podsekretaru: „Samo mi skloni one male crnce sa televizije.“ Bio je to njegov način da odobri pomoć za Bijafru, a naredba je sprovedena onako kako je i data: oskudno. Do kraja rata, ukupne donacije Vašingtona za hranu u Bijafri bile su jednake „trodnevnom trošku ubijanja u Vijetnamu“ ili „dvadesetominutnom letu Apola 11“.
Crveni krst je trošio oko milion i po dolara mjesečno u Bijafri. Bijafri se moglo prići samo iz vazduha, i u jesen 1968. počela je humanitarna vazdušna pomoć. Čitavu operaciju sprovodile su nevladine organizacije, a letovi su obavljani noću, jer su nigerijske snage gađale avione. Na svom vrhuncu, 1969. godine, misija je dostavljala u prosjeku dvjesta pedeset tona hrane za jednu noć.
Na kraju je otpor Biafre uspješno slomljen 1970. godine. Dana 11. januara 1970. godine nigerijske snage su zauzele provincijsku prijestonicu Owerrija, jedne od posljednjih uporišta u Biafri, a Ojukwu je bio prisiljen da pobjegne u Obalu Slonovače. Četiri dana kasnije, Biafra se predala Nigeriji. Računa se da je tokom sukoba stradalo između jedan i dva miliona ljudi, što ga čini jednim od najkrvavijih oružanih sukoba u Africi.
Generacije djece u svijetu su tih i naredih godina primoravane da jedu ono što ne vole pod opaskom “šta bi djeca u Bijafri dala da mogu to jesti”.
