GLAMOČKA TABIJA
Ostaci starog grada, formalno nacionalnog spomenika Bosne i Hercegovine, stvarno još jedne od ruševina koje vrijeme neumitno rastače i čini jedva prepoznatljivim, nalaze se 100 m iznad Glamoča.
Do 1537. godine Glamoč je pripadao Bosanskom sandžaku, vilajetu i kadiluku Neretva, u Kraljevoj zemlji, čije je sjedište bilo u Konjicu. Glamoč se nalazio u nahiji Dlamoč ili Belgrad, koja se prvi put spominje 1516. godine kao vlaška nahija u kadiluku Neretvi . Biograd ili Belgradčik, kako je stari grad nazivan u osmansko doba, napušten je 1851. i otad se polako ruši, a dio je planski uništen 1882. godine prema naredbi kotarskog predstojnika kada se metar kamena sa grada prodavao se za 12 krajcara.
Gornja tvrđava zauzima cijeli relativno uski plato u dužini od 62 m i širini od oko 20 m. U osnovi tvrđave prepoznaje se okrugla srednjovjekovna glavna kula prečnika 9 m.
Unutar tvrđave nalaze se ostaci tvrđavske džamije. Prepoznatljiva je po još uvijek sačuvanom mihrabu, koji je ostao do danas, ali se sve ostalo urušilo i zaraslo u grmlje i lozu pa se unutra ne može. Svud uokolo su gomile fino klesanog kamena, dok je sa vanjske strane zid obložen betonom pa bi neupućeni mogli pomisliti da je u Glamoču beton u upotrebi prije nego u ostatku Svijeta.
Do tabije vodi asfaltni put ali za sanaciju tvrđave nije bilo novca, barem za jedinu preostalu kulu.
Stari grad u Glamoču proglašen je 2005. godine nacionalnim spomenikom Bosne i Hercegovine.
