GEORGIJ ŽUKOV – najodlikovaniji sovjetski vojnik
Dana 19. novembra 1896. rođen je najodlikovaniji maršal u historiji Sovjetskog Saveza i Rusije – maršal Georgij Žukov. Rođen je u siromašnoj seoskoj porodici, oko 80 kilometara od Moskve. Njegovo skromno porijeklo zapravo mu je kasnije koristilo u karijeri jer su takve ljude često preferirali u sovjetskom sistemu.
Započeo je vojnu karijeru još u Ruskoj carskoj vojsci, gdje je odlikovan Krstom sv. Georga. Kasnije se Žukov pridružio boljševicima i postao im dragocjenim članom.
Žukov je već uoči drugog svjetskog rata napredovao do visokog čina KOMKOR-a (komandant korpusa). Godine 1940. u SSSR su vraćeni generalski činovi, kakvi se koriste i drugdje u svijetu. Žukov je uskoro postao general armije, a tokom Drugog svjetskog rata dobio je i najviši čin – maršala Sovjetskog Saveza.
Žukov je poznat po tome što je jedini vojnik u historiji SSSR-a koji je četiri puta odlikovan titulom heroja Sovjetskog Saveza. Još je samo lider Leonid Brežnjev bio četverostruki heroj, ali su njegova odlikovanja malo vrijedila, jer su mu ih rutinski dodijeljivali za rođendane.
Žukov je dobio i još više odlikovanje od heroja Sovjetskog Saveza. Bio je to poznati Orden pobjede, jedan od najrjeđih na svijetu. Ukupno ga je dobilo samo 15 građana SSSR-a, a Žukov ga je dobio čak dva puta. Samo Staljin i maršal Vasiljevski su uz Žukova dva puta dobili Orden pobjede. Od stranaca, jedan Orden pobjede dobio je i Josip Broz Tito.
Godine 1946. Žukov je bio imenovan za komandanta sovjetske okupacijske zone u Njemačkoj a kasnije je vraćen u Moskvu kao vrhovni komandant sovjetskih kopnenih snaga. Činilo se da ga čeka svijetla budućnost, no kasnije te godine se sve promijenilo kada je Staljin smijenio Žukova sa svih dužnosti i poslao ga u zabačeni južni grad – Odesu, kako bi upravljao lokalnim vojnim okrugom. Poprilično ponižavajući vojni egzil za vojnog heroja njegove veličine.
Staljin se htio riješiti svog potencijalnog suparnika, kojeg se bojao i u kojeg je sumnjao. Žukov je postao veoma popularan u vrijeme rata – u takvoj mjeri da je potencijalno mogao ugroziti Staljinov monopol moći u državi. I ministar unutarnjih poslova Lavrentij Berija je poticao taj osjećaj još više.
Godine 1948. Staljin je Žukova poslao još dublje u provinciju, imenujući ga za komandanta Uralske vojne oblasti u Sverdlovsku (1700 km istočno od Moskve). Te iste godine Žukov je optužen za pljačku u vrijeme okupacije Berlina.
Mjesec dana prije svoje smrti, u februaru 1953. godine, Staljin je naredio da se Žukov vrati u Moskvu. Žukov je mislio da je Staljinu potrebno njegovo vojno iskustvo kako bi se pripremio za potencijalan rat sa Zapadom te da je njegovom egzilu došao kraj. Nakon Staljinove smrti Žukov je imenovan za zamjenika ministra obrane te je odigrao ključnu ulogu u sovjetskoj politici.
On je bio taj koji je uhapsio Lavrentija Beriju, jednog od Staljinovih najmoćnijih i najzlokobnijih pristalica, duboko povezanog s NKVD-om – svemoćnom i represivnom tajnom službom Sovjetskoga Saveza. Ostali funkcioneri, uključujući i budućeg lidera Nikitu Hruščova i manje poznatog Georgija Malenkova, koji je formirao trijumvirat s Berijom, kovali su zavjere protiv njega. Žukovljev autoritet u vojsci uvelike mu je pomogao. Berija je kasnije pogubljen.
Hruščovljeva vlast natjerala Žukova da 1957. ode u penziju, optužujući ga da je zloupotrebljavao svoju moć. Georgij Konstantinovič Žukov preminuo je 18. juna 1974. godine.
Zanimljivo je da je Žukov u Jugoslaviji dobio njeno najviše odlikovanje – Orden slobode. To je odlikovanje bilo više čak i od jugoslavenskog narodnog heroja, a dobilo ga je samo 7 ljudi tokom postojanja socijalističke Jugoslavije.
