MASOVNA SILOVANJA U SRBIJI OD STRANE PRIPADNIKA CRVENE ARMIJE
Dana 20. oktobra 1944. snage Trećeg ukrajinskog fronta vojske SSSR-a, tzv. Crvene Armije, ušle su u glavni grad Jugoslavije Beograd. Ove jedinice Crvene Armije bile su pod komandom maršala Tolbuhina. Pripadnici Narodnooslobodilačke vojske Jugoslavije kojima je komandovao Peko Dapčević bile su tek pomoćne snage moćne Crvene armije.
Narodnooslobodilačka vojska nagrnula je iz Bosne preko Drine, sastavljena mahom od srbijanskih partizana koji su željno čekali da oslobode svoja sela i gradove, dok su se Sovjeti probili iz pravca Bugarske i Rumunije. Trebalo im je oko dva mjeseca da dođu do Beograda.
Međutim, postoji mračna strana cijele priče o kojoj poslijeratna jugoslovenska historija nije željela da govori. Ono što se događalo nakon toga ostala je zlokobna tajna o kojoj se šuti do danas, naročito stoga jer je Crvena armija imala status “antifašističke” bratske vojske.
Radi se o ponašanju ruskih vojnika, o kome je kasnije pisao i komunistički disident Milovan Đilas u svojim memoarima. Naime, čim su se Nijemci povukli i formirali odbranu na tzv. Sremskom frontu, krenula su zvjerska masovna silovanja žena u Srbiji, bez obzira na godište, mada su se crvenoarmejci najviše otimali oko mladih djevojaka.
Tito se zbog ovoga žalio Staljinu, na što mu je ovaj navodno odgovorio: „To su mladi momci. Neka se zabave, zaslužili su.“
Milovan Đilas, govori o sljedećim zločinima Crvene armije na teritoriji unutrašnjosti Srbije 1944. godine: 1219 silovanja, 359 pokušaja silovanja, 111 silovanja sa ubistvom, 248 silovanja i pokušaja ubistva, 1204 pljačke sa fizičkom povredom ili ubistvom.
Ukupan broj je na kraju porastao na preko 5000 silovanih žena u Srbiji. Na teritoriji Beograda silovano je: 2000 žena i djevojaka. Masovna silovanja srpskih žena i djevojaka od strane pripadnika Crvene armije krajem 1944. i početkom 1945. godine nikada nisu kažnjena.
Ovo nije bio slučaj samo u Srbiji već svugdje gdje je prošla Crvena Armija. Postoje oni koji su još gore prošli. Komunistički sovjetski vojnici su se isto ponašali na svim „oslobođenim“ teritorijima. Poljakinje, Njemice, Litvanke, Letonke, Estonke… sve su one doživjele istu sudbinu . Često su napastvovane i pred njihovim muževima i drugim članovima porodice, ne bi li ih još više ponizili.
Ukupno, od strane vojnika Crvene Armije u periodu prodora Crvene Armije prema Berlinu silovano je nekoliko miliona žena; procjena je da se radi o oko 2,5 miliona djevojčica, žena i starica od Beča do Ukrajine, od Beograda do Baltičkog mora.
Ono što je prilično nepoznato jesu zločini koje je Crvena Armija počinila u ratovima koje je vodila prije Drugog svjetskog rata i sukoba s Hitlerom: poljsko-sovjetski rat 1919-1920., invazija Crvene Armije na Gruziju 1921., Gladomor u Ukrajini 1932. i 1933. godine, invazija na Poljsku 1939. i okupacija 52% zemlje (ubijeno 65.000 Poljaka „neprijatelja naroda“), etničko čišćenje praćeno ubijanjima civila, žena i djece Finske 1939. godine , masovni zločini u Litvi, Letoniji i Estoniji 1939. godine i dr. Brojni masovni zločini, mučenja, ubijanja i koncentracioni logori počeli su davno prije pojave Hitlera.
Dakle, Crvena Armija nije imala samo motiv osvete Nijemcma za zločine koje su oni počinili 1941. godine, već su zločini bili njen sastavni dio od samog nastanka kada su ubili nekoliko milona svojih sunarodnjaka Rusa, ali i ostalih okolnih naroda Ukrajinaca, Bjelorusa, Poljaka i drugih.
Skulptura sovjetskog vojnika koji siluje trudnicu, držeći joj pištolj prislonjen uz glavu, uklonjena je iz Ulice pobjede u Gdanjsku, u Poljskoj dan nakon njenog postavljanja 2014. godine, dok je umjetnik Jerži Šumčik uhapšen.
