BOMBARDOVANJE DREZDENA – najveći saveznički zločin u Evropi
Bombardovanje Drezdena po mnogima najstrašnije u historiji ratovanja odvijalo se od 13. do 15. februara 1945. godine.
Da bi se osvetili za rušenje Koventrija u Engleskoj, Britanci i Amerikanci su 1945. godine sravnili sa zemljom Drezden, prijestonicu Saksonije. Naime, na početku Drugog svjetskog rata Britanci su uspjeli da se dokopaju njemačke mašine za šifrovanje – „Enigma“. Preko nje su saznali da se sprema bombardovanje Koventrija 14. novembra 1940. godine. Da ne bi otkrio da imaju Enigmu, Čerčil nije evakuisao svoj grad. Zato se na kraju rata, 1945. godine, osvetio za Koventri, nemilosrdnim bombardovanjem njemačkog Drezdena.
Cilj ovog napada bio je dvojak, s jedne strane oslabiti Njemačke pozicije na istoku i olakšati prodor sovjetskih snaga na tom frontu i istovremeno nadolazećim komunističkim saveznicima pokazati moć ratnog vazduhoplovstva SAD i Velike Britanije. Naime, od 4. do 11. februara 1945. saveznički lideri su se sastali na Jalti. Čerčil i Ruzvelt su obećali Staljinu da će nastaviti kampanju bombardovanja istočne Njemačke u pripremi za sovjetske snage koje napreduju.
Prije Drugog svjetskog rata, Drezden se zvao „Firenca na Elbi“ i smatrao se jednim od najljepših gradova u svijetu zbog svoje arhitekture i muzeja. U jesen 1944. Drezden bio je posljednji veliki neoštećeni industrijski grad, i predstavljao je jedno od posljednih privrednih i administrativnih središta Njemačke. Do početka 1945. nije bio meta savezničkih vazdušnih napada. Zbog toga je smatran najsigurnijim skloništem u Njemačkoj te je zbog istog razloga bio prepun izbjeglica, ranjenika i ratnih zarobljenika. Po procjenama, na dan bombardovanja je imao oko 1.200.000 stanovnika, duplo više nego na početku rata.
U razdoblju od 13. do 15 februara 1945, u četiri napada 769 američkih i 527 britanskih bombardera razorilo je ovaj grad s 3900 tona zapaljivih i eksplozivnih bombi. Vatrena oluja koja je uslijedila spalila je 6,5 kvadratnih kilometara gradskog centra.
Napadi su bili tako tempirani da su i spasilačke ekipe i vatrogasci iz prvog i drugog vala bili pobijeni. U međuvremenu, plameni oblak se ponegdje uzdizao i do 250 metara iznad tla, te je usisavao sve što mu se našlo na putu. Američki piloti su mogli vidjeti paklenu buktinju s udaljenosti od čak 400 kilometara, a vrućinu osjetiti i na visini od 8000 metara.
Spasa nije bilo ni u podrumima, jer je vatra izvlačila sav kisik, te je nekoliko hiljada ljudi umrlo od trovanja ugljen-monoksidom. Mrtve nitko nije mogao ni pokopati ni precizno prebrojati, te su spaljivani na gradskim trgovima. Procjenjuje se da je poginulo oko 35000 stanovnika ovog grada.
Općenito se smatra da je Drezden, koji nije imao ni vojnu ni stratešku važnost, bio samo demonstracija sile Saveznika, kojom su pokazali svoju vazdušnu premoć Staljinu. Tako je Drezden, zapravo, postao prva žrtva budućeg Hladnog rata.
Nakon rata, njemačke i sovjetske vlasti su planirale uklanjanje ruševina bombardovanja kako bi napravile mjesta za novu gadnju. Međutim, lokalni lideri su prisilili na kompromis za obnovu dijela centra grada i postavljanje moderne gradnje izvan, zapravo, okružujući stari Drezden novim gradom. Nakon ponovnog ujedinjenja 1990. godine, Njemačka je preuzela opsežnu rekonstrukciju unutrašnjeg grada kao moralni i politički cilj.
Za bombardovanje Drezdena niko nikada nije odgovarao.
